ไม่รู้ว่าจะเรียกเป็นบทกวีได้ไหม เพราะเหมือนเขียนขึ้นอย่าลวกๆระหว่าการเดินทางทริปใต้เกือบสองอาทิตย์ผ่านพบเจอผู้คนมากมาย เจอเหตุการณ์มากมาย ไปหลายที่หลายเกาะ หลายจังหวัด สิ่งที่เขียนนี้ใช้เวลาว่างระหว่างอยู่บนเรือ ในบาร์ และช่วงเวลาริมทะเล จะทยอยๆลงให้หมดแต่ตอนนี้เอาไปแค่นี้ก่อนขอเรียบเรียงอีกทีแล้วจะจัดให้ชุดเต็ม แล้วเจอกันโอกาสหน้า
บทกวี อริญลันตา
1
อันดามันและแล้วข้าพเจ้าก็มาถึง
ทะเลสีครามแสนไกลมองไปไร้ที่สิ้นสุดนั้น
อยู่ในสายตา
แสงแดดอุ่นระเรือ นั้นฉาบบนผิวกายข้า
ขณะที่ละเลียดควันบุหรี่ลงปอดอย่างช้าๆ
กลิ่นเหม็นคลุ้ง กัญชา จากชายถักเดดร็อคก็ลอง ลอยมา ไม่ต้องพยายามมองหาก็เจอต้นตอ
ข้าพเจ้า สั่งน้ำแข็งเปล่า รินวอดก้าดิบๆลงไป และดื่มให้ชื่นใจ และเพื่อให้พ้นจากวันเหนื่อยๆที่ผ่านมา ปลดปล่อยจิตและกายไปกับวันที่เหนื่อยล้า
จากก้าวแรกที่ได้สัมผัส ทำให้นึกถึงวันเวลาดีๆเมื่อครั้งก่อนซึ่งสอนทำให้รู้ว่า การสร้างประสบการณ์ดีๆกับชีวิตนั้นช่างยากเย็น แต่การลืมมันนี่สิยากกว่า
ยิ้มสิ ฉันบอกตัวเอง เมื่อเริ่มสำเหนียกได้ว่านั้นเป็นการเปิดประตูบานแรกของการรู้จักคนแปลกหน้า ในโลกว่าชนชาติใดแล้วแปรเปลี่ยนจากสถานะคนแปลกหน้าของคนผู้นั้นเป็นมิตรภาพ ที่ไม่ว่าสไตล์ชีวิตจะต่างกันขนาดไหน สูบบุหรี่ ไลท์ หรือ เมนทอล ดื่ม เบียร์ หรือ วิสกี้ สูบ กัญชา หรือ โคเคน นั้นก็ไม่ได้ทำให้เราต่าง แปลก หรือเหนือความเป็นมนุษย์ขึ้น เพราะไม่ว่าจะ ภาษา สีผิว ศาสนา หรือแม้แต่ รอยสัก ไม่ได้แบ่งแยกคำว่า มนุษย์ออกจากกัน ในเมื่อมิตรภาพนั้นสำคัญ ใยจึงไม่หยิบยื่นให้กันละ แค่ขีดเส้นเป็นเขตแดน แล้วนำธงมาปัก มันใช้แล้วหรือ เช้านี้ฉันพบเพื่อนใหม่ มิตรภาพช่างเป็นสิ่งที่ดี แค่อย่างเดียว ถอดหน้ากากของคุณออกก่อนที่จะเริ่มต้นมัน
2
การเดินทางแบบไม่กำหนดจุดหมาย
เหมือนเรากระโจนสู่ท้องทะเลกว้างใหญ่
แล้วลอยตัว ปล่อยให้คลื่นมันพัดพบไป จะซัดเราไปจนจุดไหนก็ไม่รู้ ถึงแม้เราจะโกหกตัวเองได้ แต่คลื่นลม มันเป็นพยานปากสำคัญอยู่ บางทีการปล่อยให้มันไหลอาจทำให้เรารู้ว่าโลกนั้นกว้างใหญ่ แต่สิ่งที่เกินกว่านั้นอาจทำให้เราตระหนัก ได้ว่า
ลมหายใจของชีวิตไม่ได้มีแค่ คอยนับกำไร คอยเช็ครอบเอว คอยอัพสเตตัส คอยถ่ายรูปอาหารก่อนกิน หรือแม้แต่คอยทำบางสิ่งทั้งๆที่ไม่รู้ว่าตัวเองต้องจะทำไปทำไม อาจจะเพื่อปากท้อง หรือต่อลมหายใจ แต่ถ้าพรุ่งนี้ไม่ได้ตื่นขึ้นมา สิ่งที่อยากทำในวันนี้คืออะไร มนุษย์เราทำเพื่อสนองความอยาก กิเลส ตัณหา แล้วทำไมวันนี้ไม่ทำสิ่งที่อยากทำละ หรือต้องจมอยู่กับคำว่า พอใจ ที่จะเป็นแบบนี้ หรือจะเลือกคำว่า พอเถอะ ฉันจะเลือกสิ่งที่ฉันอยาก
