กุหลาบปลายปืน

ไม่มีงานเลี้ยงใดที่ไม่เลิกรา [1]
สำนวนจีนแบบนี้ใช้ได้กับหลายๆสถานการณ์และเหตุการณ์ มันเหมือนกับมีการเริ่มต้นก็ต้องมีจุดจบ เมื่อมี พบกัน ตามด้วย ผูกพัน จบด้วย ลาจาก เป็นเรื่องปกติของวัฐจักรชีวิตในทุกๆเรื่องไป ดั่งที่พระพุทธเจ้ากล่าวไว้ว่ามีเกิดก็ต้องมีดับใช้ได้กับทุกๆเรื่องจริงๆแม้แต่ วงร็อค ที่ว่าแน่ เท่ เจ๋ง เก่ง เปรี้ยว ก็ไม่มีข้อยกเว้นเช่นกันหลายวงต้องจบไปเพราะความตาย การแตกหัก ความเห็นไม่ตรงและไม่ลงรอยกัน เรื่องผลประโยชน์ เงินทอง ทรัพย์สิน เรื่องผู้หญิง ยาเสพติด และอีกมากมายหลายปัจจัยและสาเหตุสุดแท้แต่จะคาดเดากันไปเพราะหลายคนไม่ได้อยู่ในสถานการณ์นั้นๆจริงๆ บ้างฟังเค้ามา บ้างรู้เรื่องจริง บ้างนั่งเทียน ไอ้ตัวเราก็คงเป็นสักหนี่งในวงจรนั้น แต่หนทางชีวิตคนเราต้องเดินต่อไป บางวงเลือกจบ บางวงเลือกเดินต่อ บางคนเลือกเดินเดี่ยวๆ บางคนเลือกเดินต่อเป็นกลุ่ม แล้วแต่ทางใครทางมันแต่พูดมาซะเนินนานนี่ก็ไม่ได้มีอะไรมากแค่อยากจะพูดถึงการจากเลิกราของวงดนตรีวงหนึ่ง ที่เคยประสบความสำเร็จๆในทุกๆด้านทั้งโชว์ที่ทรงพลัง เพลงที่สุดมันกระเส่าเร้าใจและในขณะเดี่ยวกันที่กระชากอารมณ์หวานซึ้งแทบบาดก้นบึ้งของหัวจิตหัวใจ เคยจับคู่ทัวร์กับวง Metal ระดับโลกอย่าง Metallica ด้านชื่อเสียงดังกระฉ่อนไปทั่วโลก เงินทองไหลมาเทมา ในด้านชีวิตผ่านร้อนหนาวมานับไม่ถ้วนโดยเฉพาะเรื่อง เหล้า ยา ปลาปิ้ง ผู้หญิง กระทิง กระเทย มีคนเคยเปรยไว้ว่า วงดนตรีวงนี้มัน ดื่มทุกอย่างที่มึนเมา สูบทุกอย่างเป็นควัน สูดทุกอย่างที่เป็นผง และฟันทุกสิ่งที่มีชีพจร และในยุคสมัยนึงหลายๆคนให้ฉายาว่าเป็นวงร็อคที่อันตรายที่สุดในโลก แม้บ้านแตกสาแหรกขาดวิ่นดิ้นกระจายกันไปแล้วทั้งยังไม่มีวี่แววที่จะกลับมารวมกันใหม่ทั้งๆที่สมาชิกทุกคนยังมีชีวิตอยู่ ทั้งๆที่ชาวร็อคกว่าค่อนโลกยังรอและอยากให้กลับมาร่วมกันใหม่อีกครั้งแม้ปัจจุบันจะมีอัลบั้มใหม่ออกมาและยังใช้ชื่อเดิมแต่เหล่าสาวงรู็ดีว่าทุกอย่างไม่เหมือนเดิม นามของวงดนตรีนั้นคือ Guns N' Roses หรือชื่อไทยที่นักเขียนรุ่นก่อนตั้งให้ว่า กุหลายปลายปืน  

กุมภา 2011 เดือนแห่งความรักเดือนแห่งความร็อค

ค่ำคืนนี้ข้าพเจ้าได้พักจึงได้ใช้เวลาอยู่กับตัวเองจึงไม่มีเรื่องราวอะไรมากมายที่จะนำมาอัพเดทแต่ในโอกาสการเริ่มต้น blog ของเดือนแห่งความรักและความร็อค [คอนเสิร์ตร็อคเดือนนี้เยอะมากๆไปตามดูๆกัน]เข้าเรื่องเลยละกันคือคืนนี้ ก็อยากจะฝากกลอนที่เพิ่มแต่งเสร็จลงในโลกไซเบอร์ซะ 4-5 บทหน่อยอาจจะไม่สวยงามอะไรมากแต่อยากลงจะ copy ไปโพสที่อื่นก็เอาชื่อข้าพเจ้าไปด้วยละ

1

กวี ของฉันไม่มีใครจำ
กวี ของฉันนั้นไม่สำคัญ
กวี ของฉันไม่มีคำนำ
กวี ของฉันนั้นมันไม่ขำ

แต่

กวี ของฉันกำลังร่ายรำ่
ทุกท่วงทำนองนั้นคอยตอกย้ำ
บนเสียงดนตรีที่เป็นนิรันดร์
กวี ของฉันยังคงเดินทาง

จนถึง วันที่เธอ
ได้รับ มันจากตรงนี้
รอคอย ทุกเสี้ยวนาที
กวีนี้ ยังรอ 

กวี ของฉันมีเป็นร้อยพัน
กวี ของฉันนั้นมาจากความฝัน
กวี ฉันนั้นไม่เคยกดดัน
กวี ของฉันไม่เคยหลอกฟัน

กวี ของฉันนั้นคล้ายพระจันทร์
กวี เท่านั้นที่ฉันสร้างสรรค์
กวี ของฉันในทางกลับกัน
คงดันทุรัง ถ้าฉันไม่รอ

จนถึง วันที่เธอ
ได้รับ มันจากตรงนี้
รอคอย ทุกเสี้ยวนาที
กวีนี้ ยังรอ 
แค่รอให้เธอค้นพบมัน
แค่รอให้เธอสัมผัสมันจากหัวใจ
2

ฉันไม่เคยได้เป็นอะไรสำหรับเธอ
แต่เธอเป็นทุกอย่างสำหรับฉัน
ฉันมันแค่คนไม่มีใครรู้จัก        
แค่อยากเป็นคนสำคัญสำหรับเธอ

3

ชีวิตใช้สมองมากกว่าหัวใจ
ความรักข้างใน จิตใจมาก่อนสมอง

4

อยากจะบอกว่ายังรักเธออยู่
อยากให้รู้วันวานที่ผ่านมานั้น ยังเหมือนเดิม
และไม่ว่ามันจะนานแสนนานเท่าไหร่
ไม่ว่ามันต้องเจ็บเพียงไหนฉันจะไม่หวั่นไหว
แม้ต้องเจ็บต่อไป โดยไม่มีเธอ

5

อย่าคิดว่าเธอเจ็บ และยังกล้วที่จะเจ็บอีกครั้ง
เพราะจริงๆแล้วนั้นฉันก็เจ็บ และกลัวไปไม่น้อยกว่าเธอเหมือนกัน
อย่าอายที่จะบอก อย่าเขินที่จะเจอ
อย่าเก็บมันไว้ ปล่อยให้หัวใจเธอพาไป
แล้วสักวัน ก็จะเจอ

6

ฉันนั้นควรลืมเธอจากใจ แต่ยังไงก็ทำไม่ได้
ยังคิดถึงเธอเสมอและคำว่ารักไม่เคยหมด
แม้ว่าช่วงเวลาที่ดีสองเราไม่อาจจะย้อนคืนมาเหมือนเดิม
ชีวิตวันนี้ที่ไม่มีเธอ ต้องทนต้องทรมานไปนานสักเท่าใด

7

คนสองคนเดินร่วมทาง กาลเวลาเริ่มเปลี่ยนผัน
สองคนใช้ชีวิต ร่วมกัน มันไม่มีผิด มันไม่มีถูก
แค่เดินไปตามหัวใจ

ฉันและเธอก็เฉกเช่นกัน มีความฝัน ที่ร่วมกัน
และรักกันจนสุดหัวใจ
นาฬิกายังคงหมุนไป แต่แล้วทุกสิ่งก็เปลี่ยนแปรผัน
เธอก็เปลี่ยน ฉันก็เลี่ยน เรื่องราวของเราต้องจบลงด้วยคำว่า
 
ลืมซะ ลืมซะ เธอบอกให้
ลืมซะ ลืมซะ เธอบอกให้
ลืมซะ ลืมซะ เธอบอกให้
ลืมซะ เรื่องของเรา

เมื่อความรักไม่พอ กับสองหัวใจ
สุดท้ายฉันไง ที่ให้ใจมากกว่า
ต้องเจ็บ กับคำว่า

ลืมซะ ลืมซะ เธอบอกให้
ลืมซะ ลืมซะ เธอบอกให้
ลืมซะ ลืมซะ เธอบอกให้
ลืมซะ เรื่องของเรา

ไม่ว่าใครก็ตามที่อ่านหรือเลื่อนมาถึงต้องนี้ก็ขอบคุณมากที่สละเวลาอ่านสิ่งที่เรียกว่า กลอน เพลง หรือ กวี รึเปล่าก็ไม่รู้

อริญชย์ ภาณุเวศย์
Wed 2.58   Feb/ 9 / 2011